Επέτειοι, όπως αυτή του «Ολοκαυτώματος» της Βλαχέρνας, ανακαλούν στη μνήμη, αφενός τα εγκλήματα του φασισμού και αφετέρου το Έπος της Εθνικής Αντίστασης, που αποτελεί συνέχεια του Έπους του ΄40.
Η Αντίσταση, ως διαχρονική στάση ζωής του ελληνικού λαού, προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία των πολιτών, τη δημοκρατία, έχει ενσωματωθεί στο «κύτταρό» του, αποτελώντας αναπόσπαστο στοιχείο της παράδοσής του.
Η άσκηση της ιστορικής μνήμης αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της ιστορίας.
Είναι γνωστό, ότι Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι «καταδικασμένοι» να ξαναζήσουν τις αρνητικές πλευρές της, εν προκειμένω τη φασιστική βαρβαρότητα.
Η επανάληψή της δεν είναι «ιστορικό» λάθος, είναι έγκλημα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, δεν αποτελεί «ιδεοληψία» ή παρωχημένη εμμονή με το παρελθόν. Συνιστά κίνηση αποκατάστασης στοιχειώδους δικαιοσύνης και εκπλήρωσης ηθικού χρέους, ώστε εκείνα τα αποτρόπαια γεγονότα να μην τα καλύψει η παρέλευση του χρόνου και συνακόλουθα η λήθη που κάποιοι επιδιώκουν να επιβληθεί.