Και αυτό, διότι, παρά τη θεσμική κατοχύρωσή τους, αυτά δεν διασφαλίζονται στην πράξη, αφού εξακολουθούν να προσκρούουν στην πατριαρχική αντίληψη επί της οποίας έχει δομηθεί το ισχύον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, αλλά και σε στερεότυπα και προκαταλήψεις που αναπαράγονται στην καθημερινή ζωή.
Επιπλέον οι αγώνες είναι και ενεργοί για την προοπτική μιάς άλλης κοινωνικής αντιληψης και πρακτικής, κατά τις οποίες η Γυναίκα δεν θα αντιμετωπίζεται, βάσει του φύλου αλλά βάσει της ανθρώπινης υπόστασής της.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν πρέπει να εξαντλείται σε μία ημέρα, σε μία εκδήλωση εκφώνησης τυπικών λόγων.
Πρέπει να γίνει καθημερινότητα, καθημερινό βίωμα και καθημερινή πρακτική στην πραγματική ζωή, ώστε να παύσουν οι διακρίσεις και η βία κατά των γυναικών, όπως και κατά άλλων κοινωνικών ομάδων.
Η καλλιέργεια αντίστοιχου πνεύματος, στην οικογένεια και την εκπαίδευση, αποτελεί προϋπόθεση, για να γίνει κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, με την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», μπορεί να αναδειχθεί ο ρόλος της ως ισότιμου παράγοντα στην κοινωνία.
