Η ιστορία του ελληνικού λαού ανέδειξε, ως διαχρονική στάση ζωής του, την αντίσταση προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία των πολιτών, τη δημοκρατία. Πρόκειται για χαρακτηριστικό που, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας και των ιστορικών συγκυριών, έχει ενσωματωθεί στο «κύτταρό» του. Όλοι όσοι επιχείρησαν να τον υποτάξουν απέτυχαν.
Ο φασισμός συνιστά διαχρονική απειλή.
Η βαρβαρότητα και οι θηριωδίες του, όπως εν προκειμένω η εκτέλεση αμάχων Αγιοπετριτών, στο Ταρμίρι στις 28, 29, 30 Ιουνίου 1944, αποτελούν εγγενή στοιχεία του.
Σήμερα, που (ο φασισμός) «σηκώνει» και πάλι «κεφάλι» υπό διάφορες μορφές, μπορεί κι πρέπει να αντιμετωπισθεί, με θεσμικά και οικονομικά μέτρα και με την ενεργοποίηση εναντίον του της κοινωνίας των πολιτών και των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων.
Η άσκηση της ιστορικής μνήμης αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της ιστορίας. Είναι γνωστό, ότι Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι «καταδικασμένοι» να την ξαναζήσουν.
Η επανάληψή της δεν είναι «ιστορικό» λάθος, είναι έγκλημα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, δεν αποτελεί «ιδεοληψία» ή παρωχημένη εμμονή με το παρελθόν. Συνιστά κίνηση αποκατάστασης στοιχειώδους δικαιοσύνης και εκπλήρωσης ηθικού χρέους, ώστε εκείνα τα αποτρόπαια γεγονότα να μην τα καλύψει η παρέλευση του χρόνου και συνακόλουθα η λήθη που κάποιοι επιδιώκουν να επιβληθεί.