Ταυτόχρονα τα πανηγύρια παραπέμπουν στην κοινή ρίζα. Εν προκειμένω, στο χωριό μας, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Η κοινή ρίζα, η κοινή καταγωγή, το χωριό μας, η Δίβριτσα βρίσκεται στην ψυχή όλων μας.
Όμως η νοσταλγία και το συναισθηματικό «δέσιμο» μπορεί και πρέπει να συνδυάζονται με διάθεση προσφοράς από όλους μας, ώστε το μικρό, απομακρυσμένο και κατοικούμενο πλέον από ελάχιστους, μεγάλης ηλικίας ανθρώπους, χωριό μας, να μην είναι μόνο μία κουκίδα στο χάρτη αλλά να παραμείνει σχετικά ζωντανό, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα, τις γιορτές και τα καλοκαίρια.
Σε αυτό το πλαίσιο, ως Γορτύνιοι, ως Διβριτσιώτες, οφείλουμε να επιδεικνύουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας και να συμμετέχουμε ενεργά στα γορτυνιακά-στα διβριτσιώτικα δρώμενα, ώστε όλοι μαζί και σε συνεργασία με τους λίγους μόνιμους κατοίκους που «φυλάνε Θερμοπύλες», να επιδιώξουμε την επιβίωση και ανάταξή του.
Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Όμως, μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να μετασχηματιστεί σε ζωντανή πραγματικότητα.
Η ενεργός παρουσία του συλλόγου και της τοπικής κοινότητας και η επαναφορά του πανηγυριού μετά από πολλά χρόνια το αποδεικνύουν.