Η περιοχή της Πελοποννήσου συνδυάζει ένα πλούσιο φυσικό περιβάλλον, ιστορικά αξιοθέατα και την παραγωγή ποιοτικών αγροτικών προϊόντων, που όλα συνδυαστικά αποτελούν τις αιχμές για την ανάπτυξή της. Βάσει αυτών μπορεί να ενσωματώσει στρατηγικές αειφορίας σε διάφορους τομείς, όπως η γεωργία, η ενέργεια, ο τουρισμός. 
Η κλιματική κρίση, όπως και οι υπόλοιπες «προκλήσεις» (πόλεμοι, γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η κυριαρχία του τραπεζικού τομέα, μονοπώλιακή-ολιγοπωλιακή διάρθρωση των οικονομιών), που συνδέονται με την άσκηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών, υποβαθμίζουν τη φύση, την πρωτογενή παραγωγή και τη λαϊκή δημοκρατική συμμετοχή. Αποτέλεσμα αυτών, είναι η «επιβολή» υποδειγμάτων παραγωγής, κατανάλωσης και διοίκησης που βλάπτουν τη φύση και ευνοούν τους «μεγάλους και ισχυρούς».
Απαιτείται ένας ευρύτερος συμπεριληπτικός και δημοκρατικός ανασχεδιασμός, τον οποίο μόνον η κοινωνική πλειοψηφία μπορεί να προωθήσει και να εγγυηθεί. Προς αυτή την κατεύθυνση, είναι σημαντικός ο ρόλος των ενεργειακών κοινοτήτων, ώστε να διασφαλίζεται η ενεργειακή δημοκρατία, του αγροδιατροφικού τομέα, για τη διατροφική επάρκεια με την παραγωγή και διάθεση ποιοτικών (όχι τεχνητών) προϊόντων και της κυκλικής οικονομίας, με τρόπο που να μην εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι. Η Πελοπόννησος μπορεί να αποτελέσει υπόδειγμα για την κοινωνικά δίκαιη παραγωγική ανασυγκρότηση.