Στο νομοσχέδιο, όπως και στα προηγούμενα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, αποτυπώνεται το είδος της Δικαιοσύνης που η κυβέρνηση της ΝΔ επαγγέλλεται και προωθεί: Δικαιοσύνη που να υπηρετεί τις επενδύσεις και όχι Δικαιοσύνη που να υπηρετεί το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα των πολιτών. Και αυτά, βάσει του κανόνα κόστους-οφέλους με αμιγώς οικονομικά κριτήρια (εξ ου και η εμπλοκή σε όλα αυτά της Παγκόσμιας Τράπεζας) με την άσκηση ποινικού λαϊκισμού στους ρυθμούς της τηλεοπτικής επικαιρότητας.Γι΄ αυτό και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, και ιδίως στη Δικαιοσύνη, βρίσκεται στο ναδίρ.
Οι πολίτες αντιδρούν και αυτό έμπρακτα θα αποδειχθεί (και) στις προσεχείς εθνικές εκλογές. 
Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής, για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για το «…… Συμβούλιο της Επικρατείας …», είπα, μεταξύ των άλλων, τα εξής:
Η επιτάχυνση στην απονομή της Δικαιοσύνης αποτελεί αναγκαιότητα για το σύνολο της δικαστικής λειτουργίας. Ιδίως στο Συμβούλιο της Επικρατείας, στη διοικητική δίκη, πεδίο το οποίο κατέχει τη χειρότερη επίδοση στις καθυστερήσεις. Με το υπό κρίση νομοσχέδιο, προτάσσεται η ανάγκη επιτάχυνσης της διοικητικής δίκης, όμως με περιστολή των δικαιωμάτων των πολιτών και υποβάθμιση των διοικητικών διαδικασιών. Οι υπό συζήτηση ρυθμίσεις εισάγονται μονόπλευρα. Σ΄ αυτές αποτυπώνεται μόνον η βούληση της πλευράς των δικαστών και δεν συνεκτιμάται αυτή των άλλων συλλειτουργών της δικαιοσύνης, των δικηγόρων, των δικαστικών υπαλλήλων και των θεσμικών εκπροσώπων τους, ούτε της επιστημονικής κοινότητας. Όπως συνέβη και με τις αλλαγές που επέφερε ο ψηφισθείς πρόσφατα νέος δικαστικός χάρτης, περιορίζεται η πρόσβαση στη δικαιοσύνη και περιστέλλονται δικαιώματα των πολιτών. Περιορίζονται τα δικαιώματα των πολιτών, αφού τους αποστερούνται το δικαίωμα δικαστικής προστασίας και ακρόασης. Μάλιστα στην περίπτωση που από πλευράς του αιτούντος υπάρχει βούληση να φθάσει στο ακροατήριο μία υπόθεση, η οποία δεν «πέρασε» το «φίλτρο» του Συμβουλίου, επιβάλλεται 10πλάσιο παράβολο που χρεώνεται ο αιτών. Επιπλέον, συρρικνώνεται η δυνατότητα αναβολών, μετά από αίτημα των δικηγόρων (κάτι που σπανίως ζητείται ενώπιον της διοικητικής δικαιοσύνης-του Συμβουλίου της Επικρατείας). Υποβαθμίζεται η δημοσιότητα και η προφορικότητα της διαδικασίας και καταπατάται σε αρκετές περιπτώσεις το δικαίωμα παράστασης των πληρεξουσίων δικηγόρων, αφού το Συμβούλιο, με συνοπτική απόφαση, καθίσταται κυρίαρχο, αν οι υποθέσεις δεν εμφανίζουν πραγματικές ή νομικές δυσκολίες! Στο ακροατήριο «θα πηγαίνουν» υποθέσεις μείζονος σημασίας, όπως ανέφερε ο Υπουργός, γεγονός που συνιστά ανεπίτρεπτο περιορισμό στο δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη; Ταυτόχρονα, τίθενται στους στους διοικούμενους διαδίκους περιορισμοί ως προς τις προθεσμίες άσκησης διαδικαστικών δικαιωμάτων, ενώ παράλληλα επιβαρύνονται με το κόστος των επιδόσεων. Με την προβλεπόμενη υπερρύθμιση των διαδικασιών, χωρίς σαφείς κανόνες, παράλληλα με δικονομικές κυρώσεις και τις συνεχείς απαράδεκτες, απρόσφορες, για το σκοπό που (δήθεν) υπηρετείται, αλλαγές στη διοικητική δικονομία, προκαλείται ανασφάλεια του δικαίου. Η αντιμετώπιση του ζητήματος της επιτάχυνσης της δικαιοσύνης δεν μπορεί να συνδέεται μονοδιάστατα με την περιστολή δικονομικών και ουσιαστικών δικαιωμάτων των διοικούμενων διαδίκων – ενδεικτικά ενώ γι΄ αυτούς προβλέπονται ασφυκτικές προθεσμίες, δεν προβλέπονται αντίστοιχες για την προετοιμασία και κατάθεση της εισήγησης ή την έκδοση απόφασης – και την αύξηση του κόστους πρόσβασης στη Δικαιοσύνη. Και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται με προβλέψεις περιορισμού των σελίδων των δικογράφων, επιλογής γραμματοσειράς κοκ. Συνδέεται, κατ΄ αρχάς με την πρόσληψη δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων, την κατά το δυνατόν ταχεία και έγκαιρη έκδοση των αποφάσεων και την πλήρη ψηφιοποίηση των υπηρεσιών Η τεχνολογία και ο αυτοματισμός μπορούν να προσφέρουν πολλά πλεονεκτήματα αλλά η υπερεξάρτηση από αυτά μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά προβλήματα. Η υιοθέτηση νέων ηλεκτρονικών διαδικασιών απαιτεί σημαντική τεχνική υποστήριξη και εκπαίδευση τόσο του δικαστικού προσωπικού όσο και των διοικουμένων διαδίκων που δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται σε συστηματική βάση. Η πολυπλοκότητα και η εκτεταμένη περιπτωσιολογία των διάσπαρτων διατάξεων της διοικητικής δικονομικής νομοθεσίας καθιστά δυσχερές για τον διοικούμενο να εντοπίσει και να διακρίνει από μόνος του το ένδικο μέσο που πρέπει να ασκήσει, το είδος και τη σημασία του δικαιώματος ή τις συνέπειες παράλειψης ενεργειών, τις οποίες πιθανόν δεν γνωρίζει και στις οποίες θα έπρεπε να είχε προβεί. Συμπερασματικά, πρέπει να επιδιωχθεί ένα απλό, προσιτό στους διοικούμενους πολίτες και σταθερό νομικό πλαίσιο, ώστε, στο πλαίσιο της υπηρέτησης του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να αποφεύγονται οι πολύπλοκες, χρονοβόρες και κοστοβόρες, ρυθμίσεις και οι συνεχείς αλλαγές.