Η Ελλάδα και η Σουηδία έχουν ένα σημαντικό κοινό στοιχείο από το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, που συνιστά παρακαταθήκη για το παρόν και το μέλλον: Την πρωτοβουλία για τη διεθνή Ειρήνη, στο πλαίσιο της κίνησης των 6, που είχαν αναλάβει και προωθήσει (και) οι αείμνηστοι πρωθυπουργοί Ανδρέας Παπανδρέου και Ούλαφ Πάλμε. 
Στον αντίποδα σήμερα, η ΕΕ (στην οποία ανήκουν οι δύο χώρες μας), παρακολουθεί, χωρίς να παρεμβαίνει διπλωματικά και προς την κατεύθυνση της Ειρήνης, τον πόλεμο της Ουκρανίας και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στα ίδια τα εδάφη τους από τον κατακτητή (το κράτος του Ισραήλ), που μάλιστα επεκτείνει τις τρομοκρατικές επιχειρήσεις του και στο Λίβανο και απειλεί να τις γενικεύσει, απειλώντας την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνον. 
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι και ιστορία της μετακίνησης πληθυσμών, μεταναστευτικών-προσφυγικών ρευμάτων-ροών. 
Οι αιτίες πολλές: Η αναζήτηση καλύτερης τύχης, λόγω φτώχειας, διώξεων, κλίματος κτλ και η ιμπεριαλιστική πολιτική των ισχυρών (ο επεκτατισμός οικονομικός, πολιτικός, κ.α.). Η φύλαξη των συνόρων είναι δικαίωμα και υποχρέωση κάθε χώρας. 
Σε αυτό το πλαίσιο, οι διαδικασίες υποδοχής στα σύνορα πρέπει να γίνονται με απόλυτο σεβασμό στο διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, τη ζωή, την αξιοπρέπεια, τον ανθρωπισμό. Το «Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου» αποτελεί πλέον το πλαίσιο για την πολιτική μετανάστευσης και ασύλου της ΕΕ. 
Το τελικό κείμενο του Συμφώνου, όπως προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των θεσμών της ΕΕ, είναι ένα μεγάλο βήμα οπισθοδρόμησης.Δεν εξασφαλίζεται πραγματική αλληλεγγύη και προστασία των χωρών πρώτης υποδοχής που σηκώνουν το βάρος των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών, αφού δεν θεσπίζεται υποχρεωτική αναλογική μετεγκατάσταση σε όλα τα κράτη-μέλη και δεν ενδυναμώνεται, τουναντίον αποδυναμώνεται, το δικαίωμα στο άσυλο. Πλέον τα κράτη-μέλη θα μπορούν να καταβάλουν ένα τίμημα-«χορηγία», προκειμένου να μην αναλαμβάνουν στην επικράτειά τους τον αριθμό μεταναστών και προσφύγων που τους αναλογεί. Δηλαδή θα γίνονται «χορηγοί» των χωρών πρώτης υποδοχής, που βρίσκονται στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, όπως είναι η Ελλάδα, για «να κρατούν»-να εγκλωβίζουν στην επικράτειά τους εκείνες τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο, καθιστώντας αυτές τις χώρες «αποθήκες ψυχών». Παράλληλα, περιορίστηκε σημαντικά και η διαδικασία χορήγησης καθεστώτος διεθνούς προστασίας, αφού δίδεται η δυνατότητα παρέκκλισης στα κράτη μέλη χωρίς κανέναν έλεγχο. Επιπλέον, δεν εξασφαλίστηκε ένας ισχυρός ευρωπαϊκός μηχανισμός επιστροφών για όσους δεν δικαιούνται άσυλο. Και δεν υπήρξε οποιαδήποτε πρόβλεψη να στηριχθούν νόμιμες και ασφαλείς οδοί μετανάστευσης, όπως προβλέπει το Σύμφωνο Μετανάστευσης του ΟΗΕ.
Εν κατακλείδι, απαιτούνται, ενδεικτικά : Άρση των αιτίων που οδηγούν στα μεταναστευτικά-προσφυγικά ρεύματα, για πολλές από τις οποίες ευθύνονται οι «μεγάλοι και ισχυροί», συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ (πολεμικές επεμβάσεις, εμφύλιοι πόλεμοι, ακραία φτώχεια, κλιματική κρίση κλπ), Εγκαθίδρυση νόμιμων, τακτικών και ασφαλών, οδών μετανάστευσης όπως επιτάσσει το Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ. Διαδικασίες στα σημεία εισόδου με απόλυτο σεβασμό στη Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Επαναφορά όλων των εγγυήσεων της διαδικασίας παροχής ασύλου και δημιουργία ενός Κοινού Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασύλου (και Επιστροφών). Σταθερός μηχανισμός μετεγκαταστάσεων που να διασφαλίζει την ισοκατανομή των αιτούντων διεθνούς προστασίας και απειλή κυρώσεων σε όσα κράτη-μέλη δεν τον τηρούν. Κοινωνική ένταξη με εθνική στρατηγική, με κατ΄ αρχάς διασφάλιση υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης.