Η γενοκτονία-η εθνοκάθαρση που διαπράχτηκαν εις βάρος του από το τουρκικό κράτος δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την ιστορική διαδρομή του και την εκ μέρους του διατήρηση της εθνικής ταυτότητας, της γλώσσας, των ηθών και των εθίμων, των λαϊκών παραδόσεων και του πολιτισμού του. Μετά τον ξεριζωμό του από τις πατρογονικές εστίες, ενσωματώθηκε (και) στον εθνικό κορμό, επιδεικνύοντας ζωτικότητα, δυναμισμό και το ανεξάρτητο πνεύμα του, που του επέτρεψαν να έχει ενεργό και δημιουργική παρουσία συνεχώς, εδώ και παντού. Η επέτειος της γενοκτονίας-του ξεριζωμού των Ελλήνων του Πόντου από το τουρκικό κράτος, εκτός από την υποχρέωση διατήρησης άσβεστης της ιστορικής μνήμης που επιβάλλει, αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για εθνική αυτογνωσία αλλά και για τη συνειδητοποίηση της ανάγκης χάραξης εθνικής στρατηγικής έναντι της τουρκικής επιθετικότητας, η οποία συνιστά τη μείζονα απειλή για τον Ελληνισμό. 
Στο σύγχρονο, υποτίθεται «πολιτισμένο» κόσμο, οι γενοκτονίες και οι εθνοκαθάρσεις κάθε άλλο παρά έχουν εξαλειφθεί.
Η φετεινή επέτειος του ξεριζωμού των Ελλήνων του Πόντου συμπίπτει με τη γενοκτονία και εθνοκάθαρση εις βάρος του παλαιστινιακού λαού που συντελείται, εξελισσόμενη καθημερινά σε «ζωντανή μετάδοση», από το κράτος του Ισραήλ. Και αυτό, υπό τα, αδιάφορα ή μάλλον συνένοχα, βλέμματα της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», και ιδίως του λεγόμενου «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου, που υποκριτικά διακηρύσσει και επικαλείται ανθρώπινες αξίες και αρχές. Σε αυτό το περιβάλλον, η (φετεινή επέτειος) αποκτά δραματικά χαρακτηριστικά τραγικής επικαιρότητας και συνεπώς ουσιαστικό περιεχόμενο.