Και σήμερα, 51 χρόνια μετά, η Κύπρος, το 40 % του εδάφους της, εξακολουθεί να κατέχεται από τον Τούρκο εισβολέα (τα τουρκικά στρατεύματα), παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ και παρά το γεγονός, ότι (η Κύπρος) είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα αυτά συμβαίνουν, υπό τα αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ουσιαστικά συμπράττουν στο «έγκλημα». 
Αν η Κύπρος «πέσει» με οποιονδήποτε τρόπο και τεθεί ολόκληρη υπό τον έλεγχο της Τουρκίας, (αυτό) θα έχει οδυνηρές συνέπειες και για όλα τα άλλα πεδία του Ελληνισμού, στα οποία αναπτύσσεται η τουρκική επιθετικότητα (Αιγαίο, Α, Μεσόγειος, Θράκη κλπ). Κατά συνέπεια, η εθνική στρατηγική που πρέπει να διαμορφωθεί από ελληνικής πλευράς για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, πρέπει να περιλαμβάνει και το Κυπριακό, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής. Η αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας αποτελεί τη μοναδική λύση, με την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και την επανένωση της Κύπρου. Εμείς «δεν ξεχνάμε», ή μάλλον δεν πρέπει να ξεχνάμε, καθώς ο «εχθρός» βρίσκεται και «εντός των πυλών», η αδιαφορία, το πνεύμα κατευνασμού έναντι της Τουρκίας και η πειθάρχηση στις επιλογές-στις επιταγές των «ισχυρών».