Στο σύνθημα της εξέγερσης του «Πολυτεχνείου», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», εκτός του τότε βασικού αιτήματος για την ανατροπή της δικτατορίας, αποτυπώνονται προτάγματα που και σήμερα ακόμη παραμένουν επίκαιρα και ενεργά, εξακολουθώντας να είναι ζητούμενα προς υλοποίηση: 
Η εθνική ανεξαρτησία, στο πλαίσιο των παγκόσμιων και ευρωπαϊκών συσχετισμών του υπό διαμόρφωση πολυπολικού κόσμου, η ελευθερία, η εμπέδωση και διεύρυνση της δημοκρατίας, ️η εξουδετέρωση του φασισμού που και πάλι «σηκώνει κεφάλι» με διάφορες και διαφορετικές μορφές, η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και η δημόσια υγεία, η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους και η ευημερία για όλους.
Σήμερα, στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, οι αγορές, οι «αριθμοί» επιβάλλονται στην πολιτική, εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας που βρίσκεται στο περιθώριο. Κυριαρχούν ο τεχνοκρατικός δήθεν μονόδρομος, η νεοφιλελεύθερη αντίληψη, η ακραία συντήρηση, ο αυταρχισμός και φασιστικές πρακτικές. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε ένα σύστημα με τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες.Η πολλαπλή κρίση που ταλανίζει τη χώρα είναι απότοκος αυτών των κυρίαρχων πολιτικών. Η ασύδοτη αγορά αισχροκερδεί ανεξέλεγκτα, τα δημόσια-κοινωνικά αγαθά καθίστανται εμπόρευμα και αντικείμενο χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, η ακρίβεια καλπάζει, με συνέπεια να πλήττονται και να οδηγούνται σε ασφυξία τα λαϊκά, μεσαία και κατώτερα, κοινωνικά στρώματα, το κοινωνικό κράτος αποδομείται. Σε αυτό το περιβάλλον, αλλοιώνεται το δημοκρατικό πολίτευμα, με τη λειτουργία του «επιτελικού παρακράτους», που, με παράνομα μέσα και διασπαθίζοντας δημόσιους πόρους, παρακολουθεί και ελέγχει τα πάντα, εκτός βέβαια από την «απληστία» της αγοράς και ιδίως αυτής των τροφίμων, των ειδών πρώτης ανάγκης, της ενέργειας, της στέγης. 
Έτσι αναδεικνύεται η ανάγκη, να ασκηθούν πολιτικές στον αντίποδα της εμπορευματοποίησης και της ανάθεσης λειτουργιών και έργων που ανήκουν στο κράτος, σε μεγάλα και ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα. Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην προάσπιση των δημόσιων αγαθών, στην ανάταξη της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και του δημόσιου συστήματος υγείας για όλους, στην οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους και εν τέλει στην αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος προς την κατεύθυνση της κοινωνικά δίκαιης παραγωγικής ανασυγκρότησης. Σε αυτό το πλαίσιο, απαιτείται η συμπαράταξη των λαϊκών, μεσαίων και κατώτερων, κοινωνικών στρωμάτων, του κόσμου της εργασίας, της (μικρομεσαίας) παραγωγικής δημιουργίας, του πολιτισμού και της νεολαίας και η ενωτική στάση όλων των προοδευτικών δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να ανασχεθούν η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και ο εκφασισμός και εν τέλει να διασφαλιστεί, να εμβαθυνθεί και να επεκταθεί η δημοκρατία, να κατοχυρωθούν η ελευθερία, η αξιοπρέπεια των πολιτών και η κοινωνική ευημερία. Το «σύστημα» και «συστημικοί» παράγοντες επιχειρούν να διαβάλουν το «Πολυτεχνείο», να θολώσουν και να απαξιώσουν το μήνυμά του, «να βάλουν στο γύψο» ελευθερίες και δικαιώματα, διαστρεβλώνοντας και φιμώνοντας τη διαφορετική άποψη, τον αντίλογο, το δημοκρατικό διάλογο και δημιουργώντας «κλίμα» και το «θεσμικό» πλαίσιο για τα επερχόμενα. Όμως η κοινωνική πλειοψηφία δεν θα το επιτρέψει. Το «Πολυτεχνείο» ζει και το μήνυμά του παραμένει επίκαιρο σε πείσμα του δυστοπικού ελληνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς περιβάλλοντος, και ενεργό, με την υλοποίησή του να παραμένει ζητούμενο. Το «Πολυτεχνείο», εκτός από σύμβολο, συνιστά παρακαταθήκη, πεδίο και επιταγή για νέους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες !!!